On the road

Late saturday night there was a thunderstorm on Miami Beach with some bright flashes and thunder that ranged from loud cracks to long growling rumbles. On sunday morning we were again woken up by thunder that set off some car alarms in the area. After watching some World Cup we packed our stuff and checked out at 11am to catch the bus to downtown Miami. While we were waiting at a Burger King for Vopni to come pick us up on his lunchbreak we met a guy called Dale, probably homeless, who makes flowers and animals out of palmleaves. We started talking and he told us some awesome stories from when he was younger about walking across south america from the pacific coast to Caracas with his dad. He also told us how him and his dad used to sail out to small islands where they would make their own slow-cooking barbeques to make a stew out of fish, crabs, and lobster that they caught themselves. He was great character and really memorable.

Seint á laugardagskvöldið kom þrumuveður á Miami Beach með hörkueldingum og þrumum sem voru allt frá því að vera háir hvellir og yfir í langar urrandi drunur. Á sunnudasgsmorgun vorum við aftur vakin af þrumum sem voru nógu kraftmiklar til þess að setja af stað þjófavarnarkerfi í bílum á svæðinu. Eftir smá HM-gláp pökkuðum við niður, tékkuðum okkur út og tókum strætó niður í miðbæ Miami. Á meðan við biðum á Burger King eftir að Vopni fengi hádegishlé hittum við mann sem heitir Dale, líklega heimilislaus, og býr til blóm og dýr úr pálma laufblöðum. Við fórum að spjalla og hann sagði okkur fullt af skemmtilegum sögum frá því að hann var yngri þar sem hann gekk yfir Suður Ameríku með pabba sínum, frá Kyrrahafsströndinni til Caracas í Venezuela. Hann var skemmtilegur og eftirminnilegur karakter.

 Bjarki & Dale

Since we were keeping our stuff in Vopni's car till we left for Orlando in the evening we went with him to the Asia building on Brickle Key where he works. The whole island is a gated community of apartment high-rises where you could see how the richer half lives in Downtown Miami. Once Vopni was done working he picked us up and we went to pick up Hekla at Aventura Mall where Alyson works. We had lunch together and then left Alyson and the four of us went and got some Cupcakes at Buttercream. A real treat if you have a sweet tooth. We then took a little walk on a nature trail by Hammock Park and made it back to our car just after it got completely dark. We then said goodbye to Vopni and Hekla and had dinner with Alyson before she dropped us off at the Greyhound station.

Þar sem við geymdum dótið okkar í bílnum hans Vopna þar til við fórum til Orlando um kvöldið þá kíktum við á Asíu bygginguna á Brickle Key þar sem hann vinnur. Öll eyjan er lokuð af með hliði og hún er full af háhýsum. Þar getur maður séð hvernig ríkari helmingurinn lifir í miðborg Miami. Þegar Vopni var búinn að vinna sótti hann okkur og við fórum að ná í Heklu í Aventura Mall þar sem Alyson vinnur. Við fengum okkur hádegismat saman og skildum svo Alyson eftir í vinnunni og við fjögur fórum og fengum okkur formkökur á Buttercream. Algjört góðgæti fyrir þá sem eru fyrir sætindi. Svo fengum við okkur smá göngutúr við garð sem heitir Hammock Park og komum ekki aftur í bílinn fyrr en rétt eftir að það varð alveg dimmt. Við kvöddum svo Vopna og Heklu og borðuðum með Alyson áður en hún skutlaði okkur á Greyhound rútustöðina.

Our Greyhound trip was pretty uneventful except that we picked the seat at the back of the bus, under where the engine was located. This meant that we were sitting in temperatures around 40 degrees and therefore found it pretty hard to catch some shut eye. We finally dosed off just before we came to Orlando and were therefore pretty sleepy when we got off the bus where we were welcomed by Border Patrol asking us where we came from and where we were born and demanding to see our passports. Eventually they let us go but some south american was not quite so lucky since he was taken away in handcuffs. We arrived in Orlando around half past 5 in the morning and it was therefore still dark outside so we waited until it got light before taking the local bus to the airport. We had been warned by Border Patrol that muggings and violent crimes were not uncommon in the area.

Rútuferðin var frekar róleg og þægileg fyrir utan það að við völdum okkur sæti aftast í rútunni þar sem vélin var undir sætinu. Þetta þýddi það að við sátum í 40 stiga hita alla leiðina og áttum þar af leiðandi frekar erfitt með að festa svefn. Við náðum loks að lúra smá rétt áður en við komum til Orlando og vorum þar af leiðandi hálfsofandi þegar við komum út úr rútunni þar sem landamæraverðir tóku á móti okkur og spurðu okkur hvaðan við vorum að koma og hvar við vorum fædd og báðu um að sjá vegabréfin okkar. Á endanum leyfðu þeir okkur að fara en einhver suður ameríkani var ekki eins heppinn og var leiddur í burtu í handjárnum. Við komum til Orlando um hálf 6 um morguninn þegar það var ennþá myrkur svo við biðum eftir að það yrði bjart áður en við tókum strætó á flugvöllinn. Landamæraverðir höfðu aðvarað okkur að það væri þó nokkuð um rán og ofbeldisglæpi á þessu svæði.

In Orlando International airport we were met by a security guard who, after seeing our passports, told us that he had just last week been eating smoked herring and salmon in an Icelandic restaurant near Orlando. The rest of the trip to Ciudad Colón, Costa Rica was fortunately quite uneventful and now we are again enjoying five star hospitality, this time care of Oddný & Röggi.

Á flugvellinum í Orlando tók á móti okkur öryggisvörður sem, eftir að hann kíkti á vegabréfin okkar, tilkynnti okkur að í síðustu viku hefði hann verið að borða síld og graflax á Íslenskum veitingastað í grennd við Orlando. Sem betur fer var afgangurinn af ferðinni til Ciudad Colón í Costa Rica frekar ófréttnæmur og nú erum við enn og aftur að njóta fimm stjörnu gestrisni, í þetta skiptið í boði Oddnýjar og Rögga.

 USA photos